mporoumekaikalytera

Έχω χαθεί τελευταία.Κάνω εργασιοθεραπεία.Είναι ένα είδος θεραπείας για να κουράζεσαι και να μην σκέφτεσαι.Εγώ κατάφερα μόνο το πρώτο.Να κουράζομαι...Τέλος πάντων.
Το προηγούμενο Σάββατο επισκεφθήκαμε το Νυμφαίο.Είχαν περάσει 4 χρόνια από την τελευταία φορά. Το μέρος φοβερό.Μέσα στο πράσινο και ο οικισμός γραφικότατος.
Χιόνι δεν είχε ακόμη.Ο καιρός καλός.
Επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις του αρκτούρου.Αρκούδες προστατευμένες, μέσα σε μεγάλα "κλουβιά", όμορφα διαμορφωμένα,μέσα στο δάσος, θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους εδώ.Είχαν την ατυχία να συναντηθούν με ανθρώπους και τώρα δεν μπορούν να ενταχθούν στον φυσικό τους χώρο.Οι άνθρωποι του αρκτούρου ευγενέστατοι,δείχνουν να ξέρουν καλά την δουλειά τους.Τους αξίζει ένα μπράβο.
Η ώρα είχε περάσει όταν κατευθυνθήκαμε προς την Αγραπιδιά, όπου έχουν φτιάξει ένα κέντρο προστασίας του λύκου.Στο κτίσμα που ήταν εκεί δεν ήταν κανείς.Το μέρος ερημικό.Αποφασίσαμε να περιηγηθούμε μόνοι μας, μήπωσ μπορέσουμε να δούμε τους λύκους στην περιφραγμένη έκταση που τους έχουν.
Για να πω την αλήθεια, αγριεύτηκα.Ήταν και τα παιδιά μαζί μας.Δεν έδειξα τίποτα.Ευτυχώς λίγο πιο κάτω συναντήσαμε έναν άνθρωπο του Αρκτούρου που έκανε ξενάγηση σε ένα ζευγάρι.Είχε μαζί του ένα ελληνικό τσομπανόσκυλο.Πιστέψτε με, μέγεθος αρκούδας.
Μας εξήγησε ότι πολύ συχνά κατεβαίνει μία αγέλη λύκων σε αυτό το σημείο.Συχνά μας είπε ότι έρχεται και μια αρκούδα που πίνει νερό στο ρυάκι που ήταν πολύ κοντά.Είχε ήδη σκοτεινιάσει.Φύση πραγματική.Τόσο κοντά και τόσο μακριά συνάμα.
Όμορφα όμως.Πολύ όμορφα...